Η
μεγαλύτερη απόδειξη για τη διαχρονικότητα
της Ελληνικής γλώσσας είναι οι ίδιες
οι λέξεις, και το πως αυτές συνεχίζουν
να εξελίσσονται από την εποχή του Ομήρου
ως σήμερα. Ακολουθούν χαρακτηριστικά
-και εντυπωσιακά- παραδείγματα...
| ΔΕ ΛΕΜΕ... | ΛΕΜΕ ΟΜΩΣ... |
Ἀλέξω
(= αποκρούω, απομακρύνω)
Ἄνειμι
/ Κάτειμι (=ανέρχομαι / κατέρχομαι)
Ἀραρίσκω
(= ενώνω, συνδέω)
Ἄρουρα
(= γη)
Αυδή
(= φωνή)
Βαρυφνάς
(< βαρύς+ύπνος)
Δείδω
(= φοβάμαι)
Δέμω
(= κτίζω)
Δέρη
(= λαιμός)
Ἠνεγκον
(= αόριστος β΄του φέρω)
Κήδομαι
(= ενδιαφέρομαι,
φροντίζω)
Λεώς
(= λαός)
Μάρη
(= χέρι)
Μάσσω
(= ζυμώνω, σπογγίζω)
Μείρομαι
(= δίνω ένα μέρος)
Οἴσω
(= μέλλοντας του φέρω)
Πάλλαξ
(=νέος)
Πάγουρος
(= κάβουρας)
Πέδον
(= έδαφος)
Πέλωρ
(= τέρας)
Περιπετής
(= αυτός που πέφτει κάπου < περί +πίπτω)
Φημί
(= λέγω)
Φώρ
(= κλέπτης)
Χθών
(= γη)
Ὠόν
(=αυγό)
|
Αλέξανδρος,
αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο
Ανιόντα,
κατιόντα (ἰόν = μετοχή του ρ.)
Αρμός,
εφαρμογή, αρμόδιος, αρμονία.
Αρουραίος
Άναυδος
Βραχνάς
Δεισιδαιμονία,
άδεια
Οικοδόμος,
οικοδομή, νεόδμητος
Περιδέραιο
Βεληνεκές,
διηνεκές, διένεξη
Κηδεμόνας,
κηδεία
Λεωφορείο,
λεωφόρος
Ευμάρεια
ή ευμαρής
Μάγμα,
μάζα, μάγειρας
Μερίδιο,
μέρισμα, μέρος, μοίρα
Οισοφάγος
(αυτός που μεταφέρει το φαγητό)
Παλικάρι
Παγούρι
(= αυτό που έχει σκληρή ουρά)
Γήπεδο,
οικόπεδο
Πελώριος
Περιπέτεια
Καταφατικός
Αυτόφωρο
Υποχθόνιος,
καταχθόνιος
Ωοθήκες
ή επώαση
|
*
Και -το σημαντικότερο-: ΔΕΝ χρησιμοποιούμε
πλέον το σύμβολο της δασείας, όμως
καθημερινά προφέρουμε λέξεις που έχουν
υποστεί δάσυνση, όπως π.χ. αφαίρεση
(αντί... απαίρεση), εφόδιο (αντί...
επόδιο), καθαρισμός (αντί... καταρισμός),
μεθοριακός (αντί... μετοριακός), ύφεση
(αντί... ύπεση), υφιστάμενος (αντί...
υπιστάμενος), κ.τ.λ.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΓΕΩΡΓΕΛΗΣ 15/10/1016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου